Rozdział pierwszy

Ideałami będziemy później, teraz po prostu bądźmy prawdziwi.

   Liliana siedziała w pokoju pochylona nad książką. Osuwające się na czoło loki irytowały ją coraz bardziej, ale lektura zbyt ją wciągnęła, by zdecydowała się zrobić z nimi porządek. Rok szkolny już się kończył i w końcu można było poświęcić czas innym publikacjom niż podręcznikowi do matematyki czy fizyki. Pochłonięta czytaniem nawet nie usłyszała pukania. Dopiero gdy głos, jak się okazało, jej mamy, dobił się do jej uszu, odłożyła książkę.

– Proszę – zaprosiła kobietę do środka, podpierając się na łokciach. 

– Dzwoniła Oliwia – powiedziała, wychylając głowę zza drzwi. 

– Co chciała? 

– Pytała, czy będziesz w środę w parku. Chyba ma do ciebie pilną sprawę. Prosiła, żebyś jak najszybciej oddzwoniła. 

– Dobrze, odezwę się – powiedziała i wyciągnęła telefon spod poduszki. 

   Siedem nieodebranych połączeń. No ładnie, Oliwia pewnie była wściekła. Szybko wybrała jej numer. Już po pierwszym sygnale usłyszała głos przyjaciółki: 

– No nareszcie. Dodzwonić się do ciebie nie można! Co ty robiłaś, że nawet nie raczyłaś odebrać, co? 

– Nic takiego – odpowiedziała speszona dziewczyna.

– To nic takiego aż tak cię pochłonęło? – Głos po drugiej stronie słuchawki dalej wypytywał pretensjonalnym tonem. 

– Można to tak ująć. To co ważnego chcesz mi powiedzieć? – zmieniła temat. 

– Sebastian nie jedzie w Tatry. 

– Jak to? Czemu? – Z oburzenia wstała z łóżka. 

– Starzy nie chcą mu niczego dać na drogę, a sam jest spłukany. Pożyczyłabym mu, ale sama niewiele biorę. 

– Ja też. 

– To co zrobimy? 

– Obgadamy sprawę w środę, w parku. O osiemnastej może być? 

– Ok, zadzwonię do Seby i Krystiana. Powiem, żeby byli o szóstej na umówionym miejscu. 

– Ostatnia ławka? 

– Mhm. To do jutra. 

– Pa – odpowiedziała i rozłączyła się.

    Ponownie wzięła książkę do ręki, ale nie mogła się skupić. „Wyjazd w Tatry bez Sebastiana? Tego uśmiechniętego, sympatycznego chłopaka? Nie mogli pojechać bez niego. Nie ma mowy. Wystarczy zorganizować coś ciekawego na trzy dni. Może kino lub rajd rowerowy? Można by było spędzić noc pod namiotem na skraju lasu. Ogniska wieczorami... Byłoby cudownie! Tak, to całkiem niezły plan”. Za pięć jedenasta... Musiała przerwać przemyślenia i kłaść się spać. Była bardzo zmęczona, a na dodatek wiadomość o przykrej sytuacji przyjaciela zepsuła jej humor.

    Następnego dnia zaspała, więc musiała się nieźle spieszyć, żeby zdążyć do szkoły. Ubrała się w błyskawicznym tempie. Ruszyła do łazienki.

    Stanęła przed lustrem i zaczęła dokładnie przypatrywać się odbiciu. Na figurę nie miała co narzekać. Chociaż posiadała urodę bez zarzutu lubiła czasem pomarudzić: to na, według niej, zbyt długi nos, to na cały czas zaróżowione policzki. Błyszczące zielone oczy skrywały nieco tajemniczości. Bladoróżowe usta świetnie współgrały z alabastrową cerą. Włosy jeszcze w nieładzie, aczkolwiek nie mniej ładne niż reszta. Lśniące, czarne, kręcone, opadające na ramiona. 

   Nachyliła głowę i rozczesała je dokładnie, później uniosła głowę i poprawiła loki rękoma. Gładko przechodziły między palcami. Całość wyglądała naprawdę dobrze. Jeszcze tylko ulubione perfumy z półki pod lustrem i była gotowa do wyjścia. Założyła trampki stojące obok drzwi, wzięła torbę i wyszła z domu. Ruszyła chodnikiem do szkoły.

   Miasteczko, w którym mieszkała było małe. Mnóstwo domów i sklepów oraz szkoła podstawowa połączona z gimnazjum. Na obrzeżach miejscowości znajdował się jeszcze duży park z placem zabaw obok. Codziennie był tam tłum śmiejących się dzieci. Nikt nie puszczał ich jednak bez opieki, ponieważ granicę miasta stanowił ogromny las. Chociaż wabił spokojem, którego nie było zbyt wiele w tętniącym życiem mieście, nikt nie zapuszczał się tam głęboko. Owszem, ludzie spacerowali po jego skraju, ale po pięciu metrach w głąb korony drzew nie przepuszczały żadnej wiązki światła. Dlatego w owianym mrokiem i tajemnicą lesie bardzo łatwo można było się zgubić.

   Szkoła znajdowała się niedaleko parku, dwie ulice wcześniej, więc przyjaciele często spotykali się tam po lekcjach. Dla nich to bardzo wyjątkowe miejsce. To tam rodziły się najlepsze pomysły, tam wszyscy pokładali się ze śmiechu. Ich paczka była naprawdę niepowtarzalna. Dwie dziewczyny i dwóch chłopców, którzy przez przypadek spotkali się na kółku teatralnym w pierwszej gimnazjum i nie rozłączyli przez trzy lata.

   Lila zbliżyła się do celu. Za rogiem powinna zobaczyć budynek. Dużymi krokami przemierzała szeroki chodnik. Za zakrętem jej oczom ukazała się szkoła: piętrowa, podłużna, biała, z brązowym dachem i drzwiami frontowymi w tym samym kolorze. Niemalże biegiem przeszła przez pasy.

   Szatnia jej klasy była tuż przy wejściu, a kraty zamiast ścian pozwalały na oglądanie wnętrza każdej z nich. Dziewczyna bardzo ucieszyła się, gdy zobaczyła swoją przyjaciółkę na ławce obok ich wspólnego wieszaka. Trzymała telefon w ręce i szybko coś wystukiwała. Nagle komórka Lili zaczęła wibrować w kieszeni. Zawieszka przyłączona do niego zaczęła grzechotać, co nie uszło uwadze Oliwii. Była osobą średniego wzrostu. Bystre, zielono-brązowe oczy ucieszyły się na widok przyjaciółki.

   Dziewczyny uścisnęły się na powitanie.

– Hej, Oll – zdrobniale zwróciła się do koleżanki, po czym zaczęła się rozglądać.

– Hej. Chłopaki zaraz wrócą. Poszli do sklepiku po coś do picia. – Oliwia uwielbiała demonstrować czytanie w myślach swojej, jak ją czasem nazywała, przybranej siostrzyczce. – Już myślałam, że nie przyjdziesz – dodała.

– Zaspałam trochę. – Speszona schyliła głowę.

– O! Już wracają. – Nieco pulchna blondynka pierwsza zwróciła uwagę na dwie osoby schodzące ze schodów.

   Ku nim szło dwóch postawnych chłopców. Jeden z nich znacznie niższy od drugiego. Mimo niezbyt imponującego wzrostu mógł się on pochwalić muskulaturą, której pewnie nie jeden mu zazdrościł. Obcisła koszula eksponowała w całej okazałości efekty ciężkiej pracy na siłowni. Krystian – chłopak o ciemnobrązowych oczach, piegowatej twarzy i kasztanowych włosach: ściętych po bokach, a u góry tylko skróconych. Drugi z nich o blond włosach – Sebastian. Cudnie układał je przy pomocy żelu w artystyczny nieład, lekko unosząc z przodu. Oczy, choć granatowe, przy dłuższej lustracji wytrawnego obserwatora mogły wydawać się szare. Cera jaśniejsza od towarzysza, delikatnie zalana słońcem. Trudno było cokolwiek powiedzieć o jego budowie ciała, ponieważ nie nosił obcisłych koszul czy spodni. Niezbyt rozmowny, trochę nieśmiały, ale zawsze miły, z nieco łobuzerskim uśmiechem na twarzy. Tajemniczość, jaka go otaczała, skutecznie wabiła płeć przeciwną.

   Szli tak, żywo o czymś dyskutując. Weszli do szatni i usiedli obok dziewczyn. 

– Słuchajcie. Muszę wam coś powiedzieć – zaczęła Liliana, świadoma tego, że w każdej chwili mógł zacząć się lekcja. 

– Właśnie tłumaczyłem Sebie, że nie jedziemy bez niego – wyskoczył Krystian. 

– To przecież oczywiste. Planowałam już nawet parę rzeczy na czas wyjazdu, przecież nie będziemy tu bez sensu zasuwać na łączone lekcje, nie? 

– Ja też mam parę pomysłów – wtrąciła Oliwia. 

– Nie ma mowy, żebyście przeze mnie nie pojechali – gorączkował się Sebastian. 

– Przestań. Kto by tam chciał w Tatry bez ciebie jechać – dodała Oll z odrobiną ironii. 

   Wszyscy wybuchnęli śmiechem i mniej więcej w tym samym momencie zadzwonił dzwonek. 

– Chodźmy, bo baba od polskiego się wkurzy, jak się spóźnimy – powiedział Krystian. 

   Oliwia założyła koleżance rękę na ramię i ruszyły w stronę klasy. Chłopcy poszli przodem. Teraz wystarczy wszytko omówić po lekcjach. Jak widać nikomu nie zrobiło się żal, że nie zobaczą szczytów Tatr. Może kiedyś się tam wybiorą. Razem.

___________________________________
I jak wam się podoba?? Rozdział jest po ostatecznej poprawce.
Inne rozdziały też oczywiście poprawiłam, ale z moim rozkojarzeniem różnie bywa, także sprawdzę je jeszcze raz, żeby nie było jakichś kiepskich wpadek^_^
No... także komentujcie, klawiatura nie gryzie;)
Pozdrawiam, Lara ;3